Liturgiczna Służba Ołtarza

 

O NAS:

 

  Nasza parafia liczy 30 ministrantów. Do naszej wspólnoty należą ministranci ze Szkoły Podstawowej, Szkół Ponadgimnazjalnych oraz Studenci. Nasze spotkania odbywają się w każdy czwartek po Mszy świętej wieczornej.
  Każdy ministrant ma obowiązek służenia 2 razy w wybrane przez siebie dni tygodnia raz na godzinę 7, a raz na godzinę 18 ( w czasie zimowym na 17) oraz w niedzielę według porządku ustalonego planem.
  Ministranci, lektorzy i animatorzy uczestniczą w zbiórkach czwartkowych: liturgicznych, modlitewnych, ćwiczeniowych oraz rekreacyjnych. Na zbiórkach czasami gramy na konsoli Playstation, w pingponga i piłkarzyki. Czasami mamy turnieje i rozgrywki z nagrodami, np. piłka nożna na pobliskim Orliku. Zdarza się, że podczas zbiórki zajadamy się pizzą. 
  Kilka razy w ciągu roku organizujemy wyjazdy integracyjne, np. do FlyParku, na gokarty, w góry albo w inne interesujące miejsca. Również w wakacje wyjeżdzamy na wspólny odpoczynek np. do Wisły, Warszawy albo za granicę np. do Francji i Disneylandu (2024). Na pewno nie nudzimy się!
  Co roku na Wspomnienie św. Tarsycjusza przyjmujemy do grona ministrantów nowych kandydatów. Naszym opiekunem od 2021 roku jest ks. Rafał Moroń.

 


 

 

 

INFORMACJE OGÓLNE:

  Ministrant lub minister (łac. ministro, -are; -avi; -atum - służyć, posługiwać, pomagać) - w katolicyzmie: osoba posługująca przy celebracji Mszy św. oraz przy sprawowaniu pozostałych sakramentów i sakramentaliów (np. błogosławieństwa, pogrzeby, oraz nabożeństw). Ministranci są wiernymi świeckimi. Po okresie próbnym są uroczyście przyjmowani do grona Służby Liturgicznej poprzez błogosławieństwo do tej funkcji.
  Do pełnienia posługi w liturgicznych obrzędach Kościół wymaga określonego stroju. Nie może wyjść do ołtarza w byle jakim ubiorze ani kapłan, ani ministrant. Strój jest jednym ze sposobów podkreślenia ważności i wielkości sprawowanych tajemnic. Ma on także znaczenie symboliczne. Najważniejszym strojem liturgicznym jest alba. Nie zawsze jednak ministranci wkładają na siebie albę. Młodsi ministranci często ubierają komżę. Jest to po prostu skrócona alba i ma taką samą symbolikę; choć nie wyraża tak wyraźnie prawdy o całkowitym oczyszczeniu człowieka przez chrzest i przeniknięciu całego jego życia przez łaskę Chrystusa. Oprócz komży ministrant ubiera sutankę, która ma znaczenie tylko estetyczne oraz kapturek (pelerynkę), który ma także podobne znaczenie. Alba to biała szata okrywająca człowieka symbolizująca łaskę chrztu św. Biała szata jest najstarszym strojem liturgicznym w Kościele. Ubierali ją nowo ochrzczeni i nosili przez cały tydzień po chrzcie, jako zewnętrzny wyraz tego, co się stało w ich wnętrzu. Od IV wieku alba stała się powszechną szatą całej służby ołtarza.

 

HYMN MINISTRANTÓW

Króluj nam, Chryste, zawsze i wszędzie.
To nasze rycerskie hasło.
Ono nas zawsze prowadzić będzie,
I świecić jak słońce jasno.

Naprzód przebojem, młodzi rycerze,
Do walki z grzechem swej duszy.
Wodzem nam Jezus w Hostii ukryty,
Z Nim w bój nasz zastęp wyruszy.

Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie,
Podnosząc w górę swe czoła.
Przed nami życie rozkwita w wiośnie.
Odważnie, bo Jezus woła.

 

ZASADY POSŁUGI MINISTRANTA:

1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swym charakterem.
4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
6. Ministrant wnosi wszędzie prawdziwą radość.
7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.
8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

Zasady ministrantów nie są regulaminem, który określa zewnętrzne zachowanie ministranta w kościele, w szkole czy na ulicy. W zasadach chodzi o coś znacznie więcej. Ujmują one całokształt życia młodego człowieka, jego stosunek do Boga, Kościoła, Ojczyzny, ludzi i do siebie.

 

PATRON MINISTRANTÓW:

 

  Święty Tarsycjusz był młodym Rzymianinem, akolitą, należącym do otoczenia papieża Stefana I. Gdy za cesarza Decjusza nastąpiły jedne z najkrwawszych prześladowań chrześcijan, zaostrzono równocześnie możliwości widywania się z uwięzionymi. Wskutek tego umacnianie uwięzionych chrześcijan Komunią świętą przed ich męczeńską śmiercią stało się prawie niemożliwe. Każdy odważny kapłan, diakon czy dorosły chrześcijanin, gdy szedł do więzienia z Komunią świętą, narażał się na rozpoznanie i areszt. W tej sytuacji Tarsycjusz, chłopiec liczący około dziesięciu lat, okazał gotowość pójścia do więzienia z Chrystusem Eucharystycznym, sądząc, że z powodu młodego wieku uda mu się niepostrzeżenie dotrzeć do braci i sióstr skazanych na męczeńską śmierć. 
  Pewnego dnia, kiedy szedł z Najświętszym Sakramentem w kierunku więzienia, napadła go grupa pogańskich rówieśników, zaciekawionych tym, co on niesie z taką troską. Ponieważ bardzo tego bronił, usiłowali zmusić go biciem i obrzucaniem kamieniami, aby pokazał im co niesie.
  Z pomocą nadszedł mu żołnierz rzymski, Kwadratus, setnik, chrześcijanin, doskonale zorientowany w sytuacji. Przepędził całą tę zgraję. Jednak chłopca nie dało się już uratować. Zmarł wkrótce z upływu krwi, na skutek ran odniesionych w obronie Chrystusa Eucharystycznego. Ciało Świętego "Męczennika Eucharystii" chrześcijanie pochowali ze czcią w katakumbach świętego Kaliksta. W roku 1675 relikwie św. Tarsycjusza przeniesiono do Neapolu, gdzie umieszczono je w osobnej kaplicy przy bazylice św. Dominika.
  Wspomnienie św Tarsycjusza obchodzone jest 15 sierpnia, a więc w dzień uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.